مجسمه زئوس در المپیا

تقریباً 3000 سال پیش المپیا مرکز مذهبی در جنوب غربی یونان باستان زئوس پادشاه خدایان را می پرستیدند و در زمان های مشخص به افتخار او جشن هایی برپا می کردند. در این جشن ها مسابقات ورزشی هم انجام می شد. تا آنجا که در تاریخ ثبت شده، نخستین بازی های المپیک حدود 2800 سال قبل برگزار شده است. به مدت 1100 سال بازی ها هر سال انجام می شد آنگاه برگزاری مسابقات به چهار سال یک بار کاهش یافت. از نظر ساکنان دنیای قدیم این بازی ها خیلی مهم بودند؛ چندانکه در زمان برگزاری مسابقات جنگ ها متوقف می شد تا شرکت کنندگان و تماشاگران بتوانند به آسانی خود را به محل مسابقات برسانند.

معبد زئوس

2500 سال قبل، شهروندان المپیا تصمیم گرفتند معبدی برای زئوس بسازند. ساختمان باشکوه این معبد بین سالهای 456 تا 466 قبل از میلاد بنا شد. این بنا با قالب های سنگی بزرگی که ستون های تو پر و بزرگی آنها را احاطه کرده بودند، ساخته شده بود. تا چند سال پس از پایان کار ساختمان معبد، مجسمه مناسبی از زئوس در آن نبود. به همین دلیل مجسمه سازی ماهر از آتن را برای ساختن مجسمه زئوس انتخاب کردند.

ساختمان مجسمه

مجسمه ساز فدیاس بود که قبلاً نیز مجسمه هایی با شکوه از الهه آتنا ساخته بود. فیدیاس و کارگرانش در ابتدا داربستی چوبی را بعنوان اسکلت مجسمه برپا کردند. سپس اسکلت چوبی را با صفحاتی از عاج به عنوان پوست آن پوشانیدند و صفحاتی از طلا را برای لباس های آن استفاده کردند. در پایان کار همه جای مجسمه پوشیده شده بود و آن قالب توخالی به مجسمه ای توپر شبیه شده بود.

جلوس بر تخت

زئوس بر تختی آبنوس نشان با سنگ های قیمتی نشسته بود. بالاترین نقطه مجسمه 13 متر ارتفاع داشت که تقریباً نزدیک به سقف معبد بود. بینندگان چنان می پنداشتند که اگر زئوس بلند شود، سقف را از جای خود تکان خواهد داد. بر روی دیوارها سکوهایی ساخته شده بود تا مردم بتوانند بالا بروند و صورت مجسمه را ببینند. تقریباً 2440 سال پیش کار مجسمه کامل شد و به مدت 800 سال به عنوان یکی از شگفت آورترین بناهای جهان شناخته می شد.

انتقال مجسمه

تقریباً 40 سال پس از تولد حضرت مسیح، یکی از امپراطوران رومی به نام کالیگولا تصمیم گرفت مجسمه زئوس را به روم ببرد. گروهی از کارگران رومی برای این کار مأمور شدند؛ اما بر اساس یک افسانه، زئوس قهقه ای بلند سر داد و کارگران از ترس پا به فرار گذاشتند.

با گسترش دین مسیح در سال 391 بعد از میلاد، رومیان بازی های المپیک را تحریم کردند و معبد یونانی را تعطیل نمودند. سال ها بعد مجسمه زئوس را با کشتی به قسطنطنیه بردند. در سال 462 میلادی قصری که مجسمه در آن بود با آتش ویران شد و چیزی از آن باقی نماند. تقریباً 1400 سال قبل زلزله هایی تمام سرزمین المپیا را لرزانید و ویران کرد. همچنین سیل و ریزش زمین باعث نابودی کامل معبد و ورزشگاه شد. چندانکه عاقبت همه بنا در گل و لای فرو رفت. البته گل و لای باعث شد که قسمت هایی از شهر المپیا از گزند حوادث در امان بماند و پس از چند صد سال دوباره مورد کاوس قرار گیرد. در سال های اخیر باستان شناسان برخی از اماکن شهر را پاکسازی کرده اند. اکنون بازدیدکنندگان می توانند در اطراف ویرانه های معبد قدم بزنند و جایگاهی را که زمانی مجسمه باشکوه زئوس قرار داشت، ببینند. البته مجسمه زئوس برای همیشه نابوده شده است و چیزی از آن در دست نیست.

چگونگی تشویق(1)

تشویق(2) - تشویق(3) - تشویق (4) - تشویق (5) 

زمانی که بچه ها کار خوب انجام می دهند،اغلب با این کلمات (که تو خوبی ،توماهی ......)تشویق می شوند،که همه ی این ها نادرست و غیرموثر است،زیرا باانجام یک رفتار،فرزند ما ،بچه ی خوبی نمی شود و اشکال اولیاء اغلب این است که فرزند خود را گاهی آدم خوب و گاهی آدم بدی میدانند.

وفرزند نمی تواند تشخیص دهد که چه زمانی آدم خوبی و چه زمانی آدم بدی است،اما اگر ما کار فرزند را تشویق کنیم و احساس خود را نسبت به کار او بگوییم،او نتیجه می گیرد که چون من باعث خوشحالی مادرم شدم،پس خوبم.

مثال: بچه شما منظم نشسته و با اسباب بازی هایش آرام بازی می کند.

الف)تشویق نا مناسب:تو خیلی خوبی عزیزم

ب)تشویق مناسب: از این که آرام بازی می کنی خوشحالم

در مورد (ب)مادر کار  بچه را تشویق کرد و احساس خود را به شکلی مفید و مؤثر بیان نمود.

پس مهم ترین مسئله در تشویق این است که باید کار را تشویق کنیم نه کل شخصیت فرد را؛ زیرا با انجام یک کار کل شخصیت فرد خوب یا بد نمی شود.

 

تشویق (2)

اگر پدر و مادر قولی به فرزند می دهند باید توانایی انجام سریع  آن را داشته باشند،مثلاً اغلب پس از قبولی در امتحانات قول دوچرخه یا هدیه ای را به بچه ها می دهیم ،هنگامی که فرزندمان کارنامه قبولی با معدل مناسب را گرفت، باید سریع هدیه ای را که قول داده ایم، تهیه نماییم، تا هم فرزندمان به ما اعتماد کند هم در مراحل بعدی تربیت اگر قولی به او دادیم، انگیزه ی لازم را برای انجام رفتار داشته باشد. پس نکته ی مهم این که، یا به او قولی ندهیم یا اگر قولی دادیم، حتماً عمل نماییم. بهتر است در تشویق، نوع هدیه مشخص نشود تا اولیا اگر با مشکلی مواجه شدند، فرزند به بی اعتمادی دچار نشود. اگر فرزند خواست نوع هدیه وجایزه مشخص شود، پدر و مادر می توانند با این عبارت که*سعی می کنیم هدیه یا جایزه ی خوبی برایت تهیه کنیم* اورا مجاب نمایند

پس قول جایزه ای خاص دادن، به خصوص جوائز و هدیه های گرانبها درمسیر تربیت،ک ار درستی نیست.

                                                                   

 

تشویق (3)

تشویق حالت رشوه به خود نگیرد

اگر فرزندی کاری را نمی تواند انجام دهد، در مراحل اول می توان با تشویق او را به انجام کار ترغیب نمود، اما اگر مدام برای انجام کاری که یاد گرفته است، تقاضای تشویق نماید، درست نیست.

مثال: بچه را برای خرید نان در مراحل اول با پول بستنی به نانوایی می فرستید. اگر برای بار پنجم می گوید::«مامان زودباش  پول بستنی را بده تا برم نان بخرم.» کار صحیحی نیست.

فرزند ما باید بداند همان طور که پدر بیرون از خانه و مادر در خانه کار می کند او هم وظایفی باید انجام دهد. پس لازم نیست بچه ها برای انجام کارهایی که یاد گرفته اند مدام به صورت یکنواخت و به شیوه ای خاص تشویق شوند. نکته ی قابل توجه این که؛ سعی کنیم بیشتر از تشویق درونی استفاده کنیم و فرزند، خودش خود را تشویق کند.

تشویق(4)

تشویق عادت نشود!!!!

تشویق برای ایجاد رفتارهای مثبت بسیار مفید است، اما تا زمانی که رفتار مثبت ایجاد شود و ثبات پیدا کند.

زمانی که به ثبات این رفتارها مطمئن شدید بهتر است تشویق را از حالت مداوم و پیوسته خارج کنید. به این صورت که به آن تنوع بدهید

مثلاً:تشویق های کلامی و غیر کلامی و جایزه و فعالیت مورد علاقه و ......

و پس از آن فاصله تشویق ها را زیاد کنید.

مثلاً هر پنج پاسخ مثبت، یک تشویق،بعد هر چهارتا یک تشویق ،بعد هر هفت تا یک تشویق.....                                                              

تشویق 5

برای اینکه تشویق حداکثر کارایی را داشته باشد، باید بلافاصله پس از انجام کار مطلوب به فرد داده شود. چرا که وقتی رفتاری با تأخیر تقویت شود، یعنی بین وقوع رفتار و دریافت تقویت از سوی رفتار کننده ها فاصله بیفتد.

ممکن است در این فاصله رفتارهای دیگری به جز رفتار مطلوب رخ دهد و در اثر تشویق رفتار اخیر هم مورد تشویق قرار گیرد. 

تشویق 6

مقدار تشویق باید با رفتار مطلوب تناسب داشته باشد، چرا که در صورتیکه مقدار تشویق از حد لازم بیشتر باشد شرایط سیری یا اشباع پیش می آید که در آن عامل تقویت کننده دیگر خاصیت تشویقی بودنش را از دست می دهد و در صورت تکرار دیگر باعث افزایش و ادامه رفتار نمی شود.

 

 

کجایند رجبیون؟!

رجب،(شهر الله الاصم) است و بدان سبب آن را اصم نامیدند که هیچ ماهی به عظمت آن نمی رسد.

...پس هر کس یک روز از رجب را روزه بدارد، مستحق رضوان الهی گردد و روزه اش غضب الهی را خاموش کند و خداوند دری ازدرهای جهنم را بر او ببندد. پیامبر اکرم (صل الله علیه وآله)

رجب،نام نهری است در بهشت که از شیرسفیدترواز عسل شیرین تر است . هر کس یک روز از ماه رجب را روزه بدارد،خداوند از آن نهر به او خواهد نوشاند.امام کاظم (علیه السلام)

رجب،ماه عظیمی است که خداوند اعمال نیک را در آن چند برابرفرماید و گناهان را در آن محو می کند(امام موسی ابن جعفر(علیه السلام )

جدای از عظمتی که خداوند برای ماه رجب فرموده و آنرا ماه خود لقب داده است حوادثی نیز این ماه را نسبت به ایام دیگر سال متفاوت کرده،یکی((مبعث))نبی مکرم اسلام و دیگری ولادت مولود کعبه،و این دو خود دلیلی بر عظمت و بزرگی ماه رجب است.

بندگان صالح و آگاه الهی ماه رجب و شعبان را مقدمه ای برای درک شایسته ماه مبارک رمضان به حساب می آورند.

لحظه های حضور تو

خدایا! نیستی، کجایی؟ آخر چرا همیشه قایم می شوی؟ چی می شد اگر دیدنی بودی؟ آن وقت همه باور می کردند که هستی. آن وقت شاید همه مومن می شدند. این طوری که خیلی بهتر بود.

اما انگار تو دوست داری مخفی باشی. دوست داری همه دنبالت بگردند. شاید برای همین است که اسمت باطن است. اما می دانی تعجب من از چیست؟ از اینکه هر وقت می گویند هوالباطن، هوالظاهر هم می گویند. خدایا مگر می شود که تو هم باشی و هم نباشی. هم همه جا باشی و هم هیچ جا نباشی.

خدایا به اینجاها که می رسم دیگر معنی اش را نمی فهمم.

خدایا گاهی اوقات تو چقدر سختی.

تا حالا اتفاقی برایت پیش آمده که خدا را در آن حس کنی؟ حضورش را لمس کنی و رد پای روشنش را ببینی و بگویی: خدایا! با اینکه نیستی، با اینکه به نظر نمی آیی، اما چقدر هستی!  چقدر معلومی! چقدر واضح و مشخصی!

یک کمی فکر کن، یادت که آمد ماجرا را برای خدا بنویس.

عرفان نظر آهاری

از سلمان هراتی چه می دانید؟

زنده یاد سلمان هراتی در سال 1338، در روستای «مرزدشت» از توابع خرم آباد تنکابن متولد شد. تحصیلات دوره ابتدایی و بخشی از دوره متوسطه را در همان دیار گذراند. او همواره، همراه تحصیل به کار نیز مشغول بود، از چوپانی و کشاورزی گرفته تا شاگردی مغازه. در سال 1356، برای کار به تهران آمد و ضمن کار در یک بیمارستان، به صورت متفرقه دیپلم گرفت. دوره دو ساله تربیت معلم هنر را به پایان رساند و از سال 1362، دبیر هنر مدرسه های گیلان شد و به تربیت بچه هایی دل سپرد که دوستشان داشت. اما خیلی زود، در آبان 1365، در سانحه رانندگی جان باخت.

از سلمان هراتی، معلم شاعر و هنرمند، چند مجموعه شعر برای نوجوانان و بزرگسالان منتشر شده است که از آن جمله اند:

* از آسمان سبز/1364 

* از این ستاره تا آن ستاره/1367

* دری به خانه خورشید/1367

* مجموعه شعرهای سلمان هراتی/1379

حال چند شعر از و که برای شما به یادگار گذاشته است:

امتحان نهایی

و جبهه، مدرسه است

کلاس ما آن جاست

شتاب کن برویم

که دیر خواهد شد

تفنگ را بردار

امام می آید

و امتحان نهایی شروع خواهد شد.

************************************************

پاییز

در کوچه ها و خیابان ها

هر روز صبح

وقتی به مدرسه می آیم

یک باد سرد می آید

و برگ ها

از شاخه ها جدا شده می افتند

آن لحظه من به یاد توام

مرد رفتگر

آه ای پدر

پاییز

تنها نه کار مرا بلکه

کار شما و درختان را هم

دشوار می کند

************************************************

صبح

با شما هستم!

بنشینید!

بنویسید سر سطر

که صبح

از مزار شهدا می آید

با سبدهایی از میخک سرخ

و سپس می آیند

صبح و خورشید و نسیم

و به لبخندی

می گشایند در مدرسه را

************************************************

هیچ می دانی؟

زندگی ساعت تفریحی نیست

که فقط با بازی

یا با خوردن آجیل و خوراک

بگذرانیم آن را

هیچ می دانی آیا

ساعت بعد چه درسی داریم؟

زنگ اول دینی

آخرین زنگ حساب !

************************************************

دستور و نهاد

دستور و نهاد

بخشی از جمله که درباره آن

خبری می شنویم

و گزاره خبر است

مثل این جمله: «شهید

رود سرخی است که تا

ابدیت جاری است»